Het nieuwste boek ''De verrassing'' van schrijfster Jet van Vuuren

Een oerhollandse thriller, waarin vrouwen een tikkeltje verknipt, maar herkenbaar de hoofdrol spelen.

Een verrassing werd het toen een kennis van mij iets vertelde over het familiebedrijf waarvan haar broer de baas was. Ze had altijd medelijden met hem gehad omdat hij als enige man in het gezin automatisch en tegen zijn zin, hun vader moest opvolgen in de zaak. Mijn fantasie sloeg meteen op hol. Toen ik diezelfde kennis vroeg of ik haar verhaal mocht gebruiken voor een boek, stemde ze in en voegde er lachend aan toe dat haar familie het dan niet te weten mocht komen.

Uiteraard is haar verhaal niet een-op-een het verhaal van De verrassing geworden. Ik verzin er van alles omheen. Zo ontstaan al mijn boeken. Door een stukje uit de krant of een tijdschrift, door iets wat in het nieuws is, of een gebeurtenis waar iemand me op wijst. Alles kan leiden tot inspiratie.

Bij De verrassing ging dat ook zo.

Er is een familiebedrijf en een zoon die onder protest troonopvolger wordt. Vader is dood, moeder leeft nog. De zoon zit in de zaak. Moeder, mammie, is een rijke, gierige vrouw. Het decor is een villa in Maarssen waar mammie woont. Haar drie kinderen, twee meisjes en een jongen, hebben allen hun eigen herinneringen aan hun jeugd in Maarssen. Niet bepaald een fijne jeugd. Ook hun huidige leven loopt niet gesmeerd, alle drie kampen ze met geldproblemen. Voor elkaar houden ze de schijn op dat het heel goed gaat.

Als mammie in de familieapp de kinderen uitnodigt voor haar tachtigste verjaardag en ze daarbij een verrassing belooft, hopen ze alle drie dat mammie eindelijk eens over de brug komt met wat geld. Misschien krijgen ze wel een voorschot op de erfenis? Zou dat de verrassing zijn?

Zo ontstaat het idee van de titel, de personages met hun eigenaardigheden, de plek waar het zich afspeelt, de tijd, in dit geval rond kerst met mammies verjaardag en het onderwerp: geld, hebzucht en familiegedoe. Ingrediënten voor een thriller waarin een moord en een raadsel – wie is de dader en wat is het motief? – niet mogen ontbreken.

Vanuit dit geraamte schrijf ik veelal associatief mijn verhaal. Ik weet nooit precies hoe het afloopt, dit om mezelf te blijven prikkelen.

Om een voorbeeld te geven: in De verrassing schreef de plot zichzelf. Dat gebeurt soms, het klinkt wat mysterieus, maar als het me overkomt ga ik er in mee. Deze toevalstreffers of geluksmomentjes zijn voor mij de reden om te blijven schrijven. Ditmaal gebeurde het redelijk in het begin van het verhaal en in de volgende scène.

Als de kinderen met fikse tegenzin voor mammies verjaardag in Maarssen aankomen, blijkt mammie niet thuis te zijn. Toen ik dit opschreef, schrok ik. Dit had ik niet in mijn hoofd. Sterker, ik had bedacht dat mammie in de deuropening zou staan om haar kinderen te verwelkomen. Ik weet nog dat ik enigszins geschokt mijn redacteur belde en zei: ‘Er is een probleem, mammie is weg.’

Mijn redacteur raadde me toen aan om een extra wandeling met de hond te maken om te begrijpen waarom mammie weg was. Het kostte me een paar dagen om daarachter te komen. Toen bleek het een geweldige vondst voor de rest van het verhaal.

Puur geluk dus! Na een week appte mijn redacteur met de vraag of mammie al terug was en of het verhaal nog klopte. Ik antwoordde heel enthousiast waar ze zat en waarom. Maar dat ga ik in dit stukje niet verklappen. Dat kunnen jullie zelf lezen in De verrassing.

Een oerhollandse thriller, waarin vrouwen een tikkeltje verknipt, maar herkenbaar de hoofdrol spelen.

Een verrassing werd het toen een kennis van mij iets vertelde over het familiebedrijf waarvan haar broer de baas was. Ze had altijd medelijden met hem gehad omdat hij als enige man in het gezin automatisch en tegen zijn zin, hun vader moest opvolgen in de zaak. Mijn fantasie sloeg meteen op hol. Toen ik diezelfde kennis vroeg of ik haar verhaal mocht gebruiken voor een boek, stemde ze in en voegde er lachend aan toe dat haar familie het dan niet te weten mocht komen.

Uiteraard is haar verhaal niet een-op-een het verhaal van De verrassing geworden. Ik verzin er van alles omheen. Zo ontstaan al mijn boeken. Door een stukje uit de krant of een tijdschrift, door iets wat in het nieuws is, of een gebeurtenis waar iemand me op wijst. Alles kan leiden tot inspiratie.

Bij De verrassing ging dat ook zo.

Er is een familiebedrijf en een zoon die onder protest troonopvolger wordt. Vader is dood, moeder leeft nog. De zoon zit in de zaak. Moeder, mammie, is een rijke, gierige vrouw. Het decor is een villa in Maarssen waar mammie woont. Haar drie kinderen, twee meisjes en een jongen, hebben allen hun eigen herinneringen aan hun jeugd in Maarssen. Niet bepaald een fijne jeugd. Ook hun huidige leven loopt niet gesmeerd, alle drie kampen ze met geldproblemen. Voor elkaar houden ze de schijn op dat het heel goed gaat.

Als mammie in de familieapp de kinderen uitnodigt voor haar tachtigste verjaardag en ze daarbij een verrassing belooft, hopen ze alle drie dat mammie eindelijk eens over de brug komt met wat geld. Misschien krijgen ze wel een voorschot op de erfenis? Zou dat de verrassing zijn?

Zo ontstaat het idee van de titel, de personages met hun eigenaardigheden, de plek waar het zich afspeelt, de tijd, in dit geval rond kerst met mammies verjaardag en het onderwerp: geld, hebzucht en familiegedoe. Ingrediënten voor een thriller waarin een moord en een raadsel – wie is de dader en wat is het motief? – niet mogen ontbreken.

Vanuit dit geraamte schrijf ik veelal associatief mijn verhaal. Ik weet nooit precies hoe het afloopt, dit om mezelf te blijven prikkelen.

Om een voorbeeld te geven: in De verrassing schreef de plot zichzelf. Dat gebeurt soms, het klinkt wat mysterieus, maar als het me overkomt ga ik er in mee. Deze toevalstreffers of geluksmomentjes zijn voor mij de reden om te blijven schrijven. Ditmaal gebeurde het redelijk in het begin van het verhaal en in de volgende scène.

Als de kinderen met fikse tegenzin voor mammies verjaardag in Maarssen aankomen, blijkt mammie niet thuis te zijn. Toen ik dit opschreef, schrok ik. Dit had ik niet in mijn hoofd. Sterker, ik had bedacht dat mammie in de deuropening zou staan om haar kinderen te verwelkomen. Ik weet nog dat ik enigszins geschokt mijn redacteur belde en zei: ‘Er is een probleem, mammie is weg.’

Mijn redacteur raadde me toen aan om een extra wandeling met de hond te maken om te begrijpen waarom mammie weg was. Het kostte me een paar dagen om daarachter te komen. Toen bleek het een geweldige vondst voor de rest van het verhaal.

Puur geluk dus! Na een week appte mijn redacteur met de vraag of mammie al terug was en of het verhaal nog klopte. Ik antwoordde heel enthousiast waar ze zat en waarom. Maar dat ga ik in dit stukje niet verklappen. Dat kunnen jullie zelf lezen in De verrassing.

Ons Almere geeft twee exemplaren van De verrassing weg. Wil je kans maken? Stuur “winactie januari” naar winactie@onsalmere.nl. De winnaar wordt bekend gemaakt op onze social media.